| 
  • If you are citizen of an European Union member nation, you may not use this service unless you are at least 16 years old.

  • You already know Dokkio is an AI-powered assistant to organize & manage your digital files & messages. Very soon, Dokkio will support Outlook as well as One Drive. Check it out today!

View
 

Warhol

Page history last edited by Emma Devriendt 14 years, 5 months ago

 

Andy Warhol

 

 

 

I suppose I have a really loose interpretation of "work",

 

because I think that just being alive is so much work at something you don't always want to do.

 

The machinery is always going. Even when you sleep. 

 

-Andy Warhol

 

 

1 Inleiding

2 Leven

   2.1 The Factory

   2.2 Jaren zeventig

   2.3 In het hoofd van Warhol

   2.4 Opmerkelijke citaten

3 Popart

4 Werk

   4.1 Zeefdruk als artistiek medium

   4.2 De cineast in Warhol

5 Bronnen

   5.1 Boeken

   5.2 Internet 

   5.3 Film 


 

1 Inleiding

 

Iedereen kent Andy Warhol als de maker van de befaamde Marilyn Monroe-portretten of de herhaaldelijke Campbell’s Soup-blikken. Geen enkele kunstenaar wordt zoveel geïdentificeerd met popart dan hij, de media spreekt zelfs van een ‘Prince of Pop’. Hij werkte zichzelf op van de middenklasse van Pittsburgh tot een Amerikaanse legende.  Ook was hij heel veelzijdig, dus niet alleen een artiest maar ook regisseur, cineast, acteur,… Maar wat valt er nog meer te vertellen over deze extravagante kunstenaar?

 

 

2 Leven

 

Zes augustus 1928 was een glorieuze dag voor de Moderne Kunst (twijfel over de exacte datum, hij beweert dat zijn geboorteakte een vervalsing was). Op die dag kwam Andrew Warhola ter wereld als zoon van de Slowaakse immigranten Ondrej Warhola (of Varchola, voor hij immigreerde) en Juliá Justyna Zavácka. Aan artistiek talent geen gebrek en na het overlijden van zijn vader (in 1942) ging hij toegepaste kunst studeren in Pittsburgh. Daar stond hij meteen in de kijker met enkele opvallende schilderijen (zie hiernaast, The Broad Gave Me My Face, But I Can Pick My Own Nose, een zelfportret van de neuspeuterende Andy).

Andy was een zeer verlegen jongeman, desondanks boekte hij al snel succes. In 1952 vond zijn eerste solo-expositie plaats in New York. Na enkele exposities maakte hij ook een wereldreis, waarbij vooral de stad Firenze een grote indruk maakte op hem.

Warhol verfde zijn haren blond, hij kwam er openlijk voor uit dat hij homoseksueel was, iets dat niet direct dagelijkse kost was in de jaren ‘50. Hij kreeg dan ook wat te verduren en zijn geaardheid werd niet altijd aanvaard door de anderen. Hij verwerft natuurlijk wel een onsterfelijk imago met zijn nieuwe haarkleur.

Hij kreeg ook vele prijzen toegekend, waaronder Thirty Fifth Annual Art Director’s Club Award of Art Director’s Club Medal. Ook maakte hij een serie schilderijen gebaseerd op kranten, stripverhalen of handelsmerken. Geen enkele bekende galerie wou deze werken tentoonstellen, helaas, ondanks het feit dat popart meer en meer opdook in de beeldende kunst.

Hij zei soms vreemde dingen, de excentriekeling die hij was. Bijvoorbeeld dat hij geen geheugen had en zich dus niets kon herinneren van wat er zich een minuut geleden had afgespeeld.

 

Andy’s carrière begon pas echt op rolletjes te lopen na de expositie van zijn zeefdrukken van dollarbiljetten, Campbell’s Soup-blikken en colaflesjes. Dit waren allemaal voorbeelden van alledaagse Amerikaanse massaproducten en dit was niet louter om de kunst te doen, maar ook om van zijn eigen werken een massaproduct te maken. Warhol maakte ook kunstwerken van beroemdheden zoals Marilyn Monroe of Elvis Presley, en ook controversiële rampenseries: Car Crash, Suicide of Electric Chair zijn hier voorbeelden van. Andy's oeuvre is vooral gebaseerd op de populaire cultuur van Amerika (zie: beroemdheden, alledaagse producten, voedsel, ...).

Ook maakte hij nogal opvallende films zoals Sleep waar je acht uur aan één stuk iemand ziet slapen (zie 'De cineast in Warhol'), of Blow Job, een 20 minuten durende film waarin hij het gezicht filmde van een man die oraal bevredigd wordt.

 

2.1 The Factory 

In de buurt van Union Square, New York richtte Warhol in de jaren '60  'The Factory' op, een echt kunstfabriek. Door een team kunstarbeiders werden er non-stop zeefdrukken, films, boeken en tijdschriften vervaardigd. De studio kreeg deze naam omdat er, net als in een fabriek, verschrikkelijk veel kunstwerken werden geproduceerd. Iedereen van artistieke waarde was er welkom en de studio ontpopte zich tot een ontmoetingsplaats van homo's, travestieten, modellen, artiesten en junkies. Hij werd voortdurend omringd door medewerkers en bewonderaars. Eén van Andy's medewerkers zei het volgende: "Andy kon ervoor zorgen dat anderen zich belangrijk voelden. Hij omringde zich met mensen die zelf geen identiteit hadden. En hij vond ze omdat hij ze nodig had."

 

In twee jaar vervaardigde Warhol in zijn Factory meer dan 2000 werken. Met behulp van de zeefdruktechniek manipuleerde en vermenigvuldigde hij bestaande foto's om zo tot een massaproductie van kunstwerken te komen. Hoe onpersoonlijker het werk was, hoe beter, vond hij. Daarom legde hij dus geen gevoel in zijn werken.

 

Een paar jaar later verhuisde Andy zijn 'Factory' naar de overkant van de straat. Deze tweede werkruimte noemde hij 'The Office', o.a. omdat de redactie van zijn tijdschrift Interview zich daar ook bevond. In deze wonderjaren was Warhol nog altijd heel succesvol. Hij werd wereldwijd bekend en maakte bij wijze van spreken van alles en iedereen zeefdrukken

 

De volgende paar jaar bleef Warhol actief in de artistieke wereld, hij exposeerde, maakte films en muziek, en zorgde af en toe voor enige ophef. Zo moest hij bijvoorbeeld om politieke redenen zijn Thirteen Most Wanted Men overschilderen van de overheid tijdens de wereldtentoonstelling in New York (zie afbeelding).

 

In '66 ontdekte hij de band The Velvet Underground. Hij nam hen onder hun hoede en regisseerde hun eerste optreden. Hij zorgde ook voor een nieuwe leadzangeres Nico maar de groep besliste om zichzelf The Velvet Underground and Nico te noemen zodat ze niet in haar schaduw zou komen te staan. Hij maakt ook een film van de band waardoor Nico bekend werd als een rebelse vrouw. Hij ontwierp ook een cd-cover voor de groep (zie afbeelding).

 

Halverwege de jaren '60 veranderde Warhols gedrag. Hij betaalde zijn assistenten niet meer uit, zette hen tegen elkaar op, hij kwam zijn afspraken niet na,... Zo ontstond tussen de medewerkers ook de naam 'Drella', een kruising van Dracula en Cinderella. Eén van de slachtoffers van zijn manipulatief gedrag was Valerie Solanis. Deze radicale feministe kreeg een rolletje in één van Andy's films. Ze schreef ook een script voor hem, dat verloren raakte in de chaos van zijn atelier, maar Warhol bleef er haar van verzekeren dat hij haar stuk zou uitbrengen. Uit woede kwam ze op drie juni 1968 naar zijn studio met twee pistolen in de hand en schoot hem en Mario Amaya neer. In het ziekenhuis werd hij klinisch dood verklaard, maar na enkele maanden herstellen leek het erop dat hij de aanslag toch nog zou overleven. Hij zou heel zijn leven onder de fysische gevolgen van deze aanslag lijden, hij moest bijvoorbeeld een korset dragen om zijn onderbuik te ondersteunen. Solanis gaf zichzelf aan bij de politie en beweerde dat hij 'te veel invloed op haar leven had gekregen'.

 

De schietpartij had gevolgen voor Warhol zowel op artistiek als persoonlijk vlak. Zo werd The Factory veel beter beschermd en kwam er ook een einde aan de vrije dagen van de studio, aan de andere kant werd hij door de gebeurtenis nu wel een echte ster. Die plotse beroemdheid werd ook wel een beetje uitgebuit, zo stegen de prijzen van zijn werken toevallig juist na de aanslag. De man die altijd al gedroomd had een celebrity te worden, had nu eindelijk zijn droom in vervulling gebracht. Merkwaardig is dat, na de invloed van de media, Warhols werken niet veranderden, noch naar inhoud, noch naar stijl. Hij bleef schoenen en blikken tekenen, en hield zich aan de sobere onderwerpskeuze.

 

 

2.2 Jaren zeventig

Begin jaren zeventig werden de werken van Warhol veel minder productief. Hij was vooral op zoek naar welgestelde beroemdheden om portretopdrachten in de wacht te slepen. Hij strikte bijvoorbeeld John Lennon, Michael Jackson (afbeelding), Mick Jagger, Diana Ross, enzovoort. Hij begon zich ook meer en meer met andere kunstvormen bezig te houden naast schilderen en tekenen. Hij schreef het boek The Philosophy of Andy Warhol, waarin hij zijn visie rond kunst deelde met de lezers, en ook het boek A, met daarin opgenomen telefoongesprekken van The Factory. Ook nog verscheen zijn tijdschrift Interview.

 

Naar het eind van de jaren '70 toe en begin jaren '80 maakte hij vooral nog verschillende series: schedels, revolvers, schaduwen, portretten van Lenin en zelfportretten.  

 

De jongen die opgroeide om een wereldberoemde kunstenaar te worden, overleed op 22 februari 1987, op 58-jarige leeftijd. Herstellende van zijn galblaasoperatie stierf hij in zijn slaap aan een hartstilstand. Andy had zijn operatie steeds maar uitgesteld uit vrees voor ziekenhuizen en dokters. Hij werd begraven op een kerkhof ten zuiden van Pittsburgh, en Yoko Ono was één van de mensen die sprak tijdens de ceremonie. Warhols enorme kunstcollectie werd geveild, en dat bracht zo ongeveer 20 miljoen dollar op.

 

Anderhalve maand na zijn overlijden hielden zijn nabestaanden een herdenkingsdienst waarop ze 500 daklozen uitnodigden. Warhol had het zo gewild, omdat hij tijdens zijn leven besefte dat zij niet alleen afhankelijk waren van hem, maar ook omgekeerd. De underdogs waren zijn inspiratiebron waaruit hij ten alle tijde inspiratie putte, en in het verleden had hij hen ook daarvoor bedankt door tijdens feestdagen koffie te schenken of eten te serveren. Op deze herdenkingsdienst kregen de 500 daklozen ook een rijkelijke maaltijd.

 

 2.3 In het hoofd van Warhol

Zoals hierboven al aangehaald, was Andy niet echt de definitie van een 'normaal' persoon, wat wel meer voorkomt bij kunstenaars. Hij werd veelal afgeschilderd als 'asociaal' en 'introvert'; maar anderen spreken dit tegen en beweren dat hij van mensen hield. We kunnen beide standpunten verdedigen met verschillende argumenten, sommige al gegeven in deze biografie. Zo was hij aanwezig bij alle feestjes of gebeurtenissen, en hij wou altijd zoveel mogelijk mensen om zich heen (entourage in The Factory). Hij kende en was gekend. Warhol liet zich graag vertegenwoordigen door dubbelgangers op sociale gelegenheden. Wat er omging in Andy's hoofd was moeilijk te ontcijferen, horen we van vele omstaanders. Was hij écht zo of deed hij maar alsof, om op te vallen of in functie van zijn beroep?

 

2.4 Opmerkelijke citaten

"In the future everybody will be famous for fifteen minutes"

 

Na deze uitspraak zei hij: "I'm bored with that line. I never use it anymore. My new line is, 'In fifteen minutes everybody will be famous.' "

 

"I think everybody should like everybody."

 

"What is Pop Art?"

 

"The most beautiful thing in Tokyo is McDonald's. The most beautiful thing in Stockholm is McDonald's. The most beautiful thing in Florence is McDonald's. Peking and Moscow don't have anything beautiful yet."

 

"They always say that time changes things, but you actually have to change them yourself."

 

 

3 Popart 

 

De naam popart is eigenlijk afkomstig van de Britse criticus Lawrence Alloway. Het is de afkorting voor 'popular culture', dat van alles samen dit bij de geïndustrialiseerde massacultuur hoort. Deze kunstvorm is ontstaan in Engeland. Men zegt dat de collage van Richard Hamilton Just What Is It That Makes Today's Homes So Different, So Appealing? het eerste werk is in het kader van de popart. Vele zaken uit deze collage zullen gebruikt worden in de popart. De makers van popart waren vaak reclametekenaars. In het begin was de popart geen kunststroming maar later groeide dit uit tot de stijl van de jaren '60. De soort popart verschilde van land tot land, dit had vooral te maken met de opvattingen van bepaalde landen.

 

Andy Warhols keuze voor voorwerpen uit de media is niet zomaar. Voorwerpen van massaconsumptie, massale serieproducten enzovoort worden aanvaard als motieven voor kunstwerken.

 

 

4 Werk 

 

Andy Warhol was opgeleid als reclametekenaar, maar zag zichzelf als kunstenaar. Een kunstenaar die de kunstwereld wilde irriteren, schokken en veranderen door met zijn werk kunst op een ander niveau te brengen. Eerst was hij dus werkzaam in de commerciële kunst van de reclame, maar besefte dat dit niet zijn ding was. Hij veranderde zijn motieven en werd één van de bekendste popart artiesten

 

4.1 Zeefdruk als artistiek medium 

Het maken van een zeefdruk of serigrafie gebeurt met een stuk van gaas (zijde, polyester of staal) wordt over een raamwerk gespannen. Dan wordt dit raam met een lichtgevoelige film geplaatst. De donkere plekken die hierdoor ontstaan worden weggewassen bij het ontwikkelen en ze komen er doorlatende plekken. Bij het drukken gaat de inkt daardoor, deze inkt, of ook wel soldeerpasta, wordt verspreid met een rakel. Zo maak je het sjabloon en dan drukt je dit op het voorwerp. Deze techniek kan gebruikt worden op flesjes, hout, gewoon papier, zowat alles wat je je dan ook maar kunt inbeelden. Nu is de zeefdrukkunst zo goed al onmisbaar in de kunstwereld. Andy Warhol is het beste voorbeeld van een kunstenaar die deze techniek toepaste.

 

Zijn werk met de blikken van Campbell's Soup is waarschijnlijk het meest bekende van Andy Warhol, ook dit is een zeefdruk.Taylor Mead, die in enkele Warhol producties acteerde, zei ooit het volgende over de kunstenaar: "You're the Voltaire of the United States. You give America exactly what it deserves: a can of soup on the wall". Warhol liet zich vaak inspireren door de reclamewereld, zo maakte hij ook werken van Pepsi Cola, Coca-Cola, Del Monte, ... Hij maakte vele varianten van dit werk, één open blik, blikken met afgescheurde etiketten, zelfs een werk met meer dan 100 blikken. Eén van zijn Campbell's werken werd verkocht voor 70.000 dollar in 1970. Daarvoor werd er nog nooit zo'n duur werk verkocht van een nog levende Amerikaanse kunstenaar.

Niet iedereen was een fan van zijn werk, zo kreeg hij dit werk niet geëxposeerd in New York. Irving Blum wilde het wel in zijn galerie exposeren in Los Angeles. Sommige mensen werden boos bij het kijken naar dit kunstwerk, anderen lachten het uit. Een andere galerie in de buurt van Blums zette deze befaamde soepblikken in zijn etalage en verkocht deze aan 20 cent per stuk.

 

Leuk weetje: Warhol at elke dag Campbell's soup, 20 jaar lang. Hij hield van routine en vermeed verandering. 

 

4.2 De cineast in Warhol

Warhol regisseerde een stuk of honderdzestig films tussen 1963 en 1968, zestig ervan zijn toegankelijk. In de jaren '70 stopte hij de distributie van zijn films. Na lang aandringen liet hij toch toe om zijn films te restaureren, dit was in in de jaren '80.

Hij gaf zijn film dat tikkeltje meer door een techniek toe te passen, die de film trager doet lijken, maar het is geen slow motion. Hij doet dit door te filmen aan 24 beelden per seconde en laat de film afspelen aan 16 beelden per seconde. Hij neemt de film dus op aan een hogere snelheid en speelt af op een normale snelheid. Dit zorgt voor meer nadruk op de afzonderlijke beelden.

 

Zijn bekendste film Sleep (1963) is ook zijn eerste. Hij duurt acht uur lang en toont beelden van John Giorno, zijn toenmalige vriend, die slaapt. Het filmen duurde een maand. Hij filmde telkens drie uur na elkaar en dit tot de zon 's morgens opkwam. 

 

 

5 Bronnen

 

5.1 Boeken

D. McCartney, Stromingen in de Moderne Kunst: Popart, Hong Kong, Thoth Bussum, 2000

K. Honnef, Andy Warhol 1928-1887: Commerce into Art, Portugal, Taschen/Librero, 2000

S. Sabin, Andy Warhol: Geniaal Exponent van de Wegwerpmaatschappij, Reinbek bei Hamburg, Tirion/Baarn, 1992

 

5.2 Internet

http://www.stedelijkmuseum.nl/content/ANDY_SPREADS.pdf

http://www.iselinge.nl/Scholenplein/pabolessen/99002ekunstopvattingen/infopop.htm

http://kunstencultuur.pbworks.com/Warholl,+Andy#Inhoudstafel

http://nl.wikipedia.org/wiki/Warhol

http://www.warhol.org/collections/film_video.asp

http://www.kunstbus.nl/kunst/andy+warhol.html

http://nl.wikipedia.org/wiki/Pop-art

 

5.3 Film

M. Harron, I Shot Andy Warhol, 1996 (naar het boek van J. Newton)

 

 

 

Gemaakt door Emma Devriendt en Pauline Hernandez-Lucas 

Comments (0)

You don't have permission to comment on this page.